"Ρίξε τα τείχη Μακρυγιάννη…"

του Στέλιου Συρμόγλου

Η προχθεσινή εικόνα του κοινοβουλευτικού μας βίου, δεν επιτρέπει περιθώρια για δεύτερες σκέψεις και προσχηματικές δικαιολογίες ως απόρροια της αυταπάτης μας…


Η αθλιότητα της μεθόδευσης συγκάλυψης ενός ακόμη πολιτικού σκανδάλου ολκής, καταδείχνει ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι αρθρωμένο και δομημένο να υπηρετεί κομματικά συμφέροντα και πρόσωπα αμφιβόλου όχι απλώς ικανότητας, αλλά και εντιμότητας.

Η νομοθετική εξουσία είναι υποταγμένη στην κομματική λογική, που θέλει “προβατοποιημένους” τους πολίτες και αθύρματα και αβούλευτους τους βουλευτές. Τους θέλει υποχείρια και φερέφωνα ενός κομματικού κατεστημένου, μιας προσωποπαγικής αρχηγικής αντίληψης, που με τη δαμόκλεια σπάθα της διαγραφής και του εξοβελισμού των διαφωνούντων βουλευτών, κρατά “ανόθευτη” και “αδιαπραγμάτευτη” την εμπεδωμένη νοοτροπία της συμπόρευσης με τις επιταγές της πολιτικής συγκυρίας και τον απροκάλυπτο ευτελισμό των θεσμών και της κατάφωρης προσβολής της νοημοσύνης του λαού.

Βουλευτές της “συντεταγμένης ξεφτίλας  και της περιχαράκωσης ευκαιριακών κομματικών συμφερόντων, “φλερτάρουν” με τη παρανομία και την παραβίαση της Συνταγματικής τάξης. προκειμένου να υπηρετήσουν ενίοτε άνομα και πασιδήλως συγκυριακά κομματικά έως επιχειρηματικά συμφέροντα. Και το “σκηνικό” συμπληρώνει η “εύπεπτη” έως αποβλακωτική ενημέρωση των τηλεοπτικών εκπομπών, ως “πυλώνας” στήριξης ενός πολιτικού συστήματος με στοιχεία γκροτέσκο  αλλά κυρίως με διαχειριστές της εξουσίας απογυμνωμένους από αιδημοσύνη και μασκαρεμένους με τη θρασύτητα των φοβισμένων ταυτόχρονα από το εύρος των ίδιων των πράξεών τους…

Οπότε και ανάλογα αδίστακτη είναι η αντίδρασή όλων αυτών των οψίπλουτων, χρυσοκάνθαρων και εν πολλοίς τυχάρπαστων της πολιτικής, που βρίσκονται σε μόνιμο και ασφυκτικό εναγκαλισμό με την ανασφάλεια της απώλειας των κεκτημένων και των προνομίων… Κι ας διακρίνονται για την πολιτική τους αμβλυωπία, τη χήνεια αντίληψη και τη γενικότερη ελαφρόνοια…

Όταν ο Μακρυγιάννης με τον Καλλέργη κάνανε τη επανάσταση της 3ης Σεπτέμβερη 1843 κατά του Όθωνα, ζητώντας Σύνταγμα, η Αμαλία σε κάποια έκρηξη της, λέει στον Καλλέργη: “Ελληνες παράξενοι και ωραίοι, αλλόκοτοι, μα πάντα γοητευτικοί”. Είναι άγνωστο αν ήταν η κρίση ή το πάθος της για τον Καλλέργη ή, τέλος πάντων, η εντύπωση της για τις αντιφατικότητες των Ελλήνων.΄Οπως κι αν είναι, ο λόγος της έχει βάση και εξηγεί τη σημερινή αθλιότητα του πολιτικού συστήματος. Είναι γεγονός ότι δεν μπορεί να “πιάσει” κάποιος τον Έλληνα εύκολα. Εκεί που είμαστε πιστοί και αφοσιωμένοι, ανταρτεύουμε. Εκεί που αγαπάμε με πάθος, ξαφνικά κατεβάζουμε ρολά. Εκεί που ηλεκτριζόμαστε από μιαν ιδέα, από ένα πρόσωπο, από ένα ιδανικό, μας πιάνει η παραζάλη και το κακό.

Κι όσο όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τους ξένους, τρωγόμαστε μεταξύ μας και συχνά τα ξαναβρίσκουμε, μάλιστα κάποιες φορές “παρά φύσιν”, όπως επιβάλλει το ελάχιστο συμφέρον μας. Και εύγλωττο παράδειγμα η συμπόρευση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Μια εκτρωματική πολιτική σύμπραξη με πεισιθανάτια βέβαια προοπτική..Όταν όμως πίσω από τα καμώματά μας ενεδρεύει το ξένο και μακροπρόθεσμο συμφέρον, κάποιαν ώρα χανόμαστε.

Έξυπνη και κουτσομπόλα ράτσα. Έχουμε τα αυτιά μας ορθάνοιχτα να ακούμε ό,τι μας κολακεύει. Το μυαλό μας το στέλνουμε να βοσκήσει χορτάρι…Κάπου εκεί βρίσκεται η αχίλλεια φτέρνα μας. Είμαστε κι ευρωχωριάτες. Αρπαζόμαστε από την ξιπασιά κι εξαντλούμε όλο το πλάτος της αλαζονείας. Αυτό που πραγματικά μας συγκινεί το απωθούμε. Άλλωστε  οι βαθιές συγκινήσεις απαιτούν και αυστηρή προσαρμογή. Εμείς θέλουμε απλωσιά. Άνεση κινήσεων, ξεγνοιασιά, την ίδια ώρα που άλλοι δουλεύουν μεθοδικά και προσεκτικά. Κάποτε είμασταν φιλόσοφοι. Τώρα γίναμε θυμόσοφοι. Ειδικά από την εποχή που στο πολιτικό προσκήνιο εμφανίστηκε το ΠΑΣΟΚ, οι Έλληνες κάναμε σκυταλοδρομία πολιτικών βερμπαλισμών. Για μας, όταν η δημοκρατία χάνεται είναι θρήνος και σωστά. Τη διεκδικούμε αγωνιστικά, αν βέβαια αντιληφθούμε ότι “χάθηκε” και δεν μας συνεπαίρνει η πολιτική κοροϊδία . Όταν πάλι την αποκαταστήσουμε, ξεσπάμε και σ’ ένα παραμιλητό τέτοιο, που ξεχνάμε την ίδια και το μέλλον της. Μιλάμε για τα πιο περίεργα πράγματα με μια σπάνια ευκολία.

Θέλουμε πάντα ισότητα στο υλικό αποτέλεσμα. Ξεχνάμε πάντα τις άνισες διαδρομές που διανύουμε από τη σύλληψη των ιδεών και των επιδιώξεων, ως το αποτέλεσμα. Εκεί, λοιπόν μας…σβερκώνουν. Μας μιλάνε οι Πιλάτοι για την ισότητα του τελικού αποτελέσματος, που δεν θα έρθει ποτέ.

Σε τούτη τη χώρα και οι πιο προωθημένες θέσεις του πνεύματος άλλων λαών, χρησιμοποιήθηκαν ως Δούρειοι Ίπποι για την αυτοκατάλυση της Τροίας-Ελλάδας. Με τον λαό να παραμένει ξεριζωμένος, μέσα στην ίδια του την εστία ανέστιος! Πολύ μαυρίλα πλάκωσε σε τούτη τη χώρα των Ρωμιών. Τα τελευταία ειδικά τρία χρόνια, δεν έχει μείνει κολυμπηθρόξηλο όρθιο.

Χάσαμε τον εαυτό μας… Χάσαμε τον Έλληνα μέσα μας. Χάσαμε την αξιοπρέπειά μας. Κινδυνεύουμε να χάσουμε και την εθνική μας συνείδηση. Έχουμε ωστόσο ένα πολιτικό σύστημα, που μας εκρέφει με τα ξυλοκέρατα του μηδενός…

Έναν πρωθυπουργό Μινχάουζεν και μυθοπλάστη, που χρήζει της παρακολούθησις κάποιου ειδικού ψυχοτόμου… Έναν πρωθυπουργό που με τρόπο κυνικό επιδεικνύει την ασέβεια του στους θεσμούς και στο Σύνταγμα, προωθώντας προς κύρωση στη Βουλή πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ωσάν να τον “εισάγαμε” με τη σατραπική του λογική, για την κάλυψη του πρωθυπουργικού θώκου, από κάποιο κρατίδιο της Αφρικής. Έναν πρωθυπουργό που προκλητικά παραβιάζει τη μυστικότητα της ψήφου, μόλις εχθές  στη Βουλή και κάνει επίδειξη της πρωθυπουργικής του δύναμης. Έναν στρεψοδίκη αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος παραληρεί και επειγόντως χρειάζεται ψυχοδιαγνωστικής αντιμετώπισης και μιας “χαμένης” στη μετάφραση της πολιτικής αδολεσχίας, αξιωματικής αντιπολίτευσης κι όχι μόνο, που επιβεβαιώνει με την παρουσία της το συνασπισμό των μετρίων και των βλακών στο προσκήνιο της πολιτικής…

Ρίξε τα τείχη Μακρυγιάννη κι έλα να κλάψουμε. Ότι πιο όμορφο είδαν τα μάτια μου σε τούτο τον τόπο είναι τα δάκρυα!