του Θανάση Νικολαΐδη
Μοιράστηκε ο κόσμος και δεν ξαναμοιράζεται. «Ιστορικά» και δεν χρειάζεται εκ νέου Γιάλτα, ιδεολογικά και ήταν να «μη φάει χώμα» η πλάτη του αντιπάλου.
Φορτώθηκαν την πιο «χριστιανική» ιδεολογία (της ισότητας των ανθρώπων) και την ξεφορτώθηκαν νωρίς. Σε «αδύνατους» ώμους της νομενκλατούρας με τα προνόμιά της ο κομουνισμός, και με τον πολίτη πειθήνιο υπό το βλοσυρό βλέμμα του χωροφύλακα, δεν θ’ άντεχε και πολύ.
ΚΑΙ, βέβαια, ο αντίπαλος «βοήθησε». Με τα κόλπα των Αμερικανών που υπόσχονταν καπιταλισμό και…ήρθε. Κι ύστερα, ξύπνησαν οι «χαμένοι του παραδείσου» και αγωνίζονται. Για το σύστημα που καπηλεύτηκαν οι ίδιοι, καταξεσκισμένο απ’ τη δυτική προπαγάνδα (του αντικομουνισμού).
ΚΑΙ τρέχει, σε επίπεδο τοπικό, η Αλέκα να πει και να πείσει. Σε χώρους δουλειάς που το’ χαν για εφαλτήριο και σε ψυχές τρομαγμένους απ’ τα…αγαθά του καπιταλισμού. Και, βέβαια, όλοι τους τρέχουν. Μη βουλιάξει η (βουλιαγμένη) χώρα, μη μείνουν εκτός νυμφώνος ως «μωραί παρθένοι», στις επόμενες εκλογές.
ΜΑΖΙ της, και σε άλλες ώρες μη σμίξουν τα χνώτα τους, «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ με εκπροσώπους ασυντόνιστους. Με το δίκιο τους, αν θυμηθούμε τους Χατζηγάκηδες της ΝΔ με το νεανικό μπλουζάκι πάνω σε τρακτέρ, και τους πασόκους προπαγανδιστές-επισκέπτες σε χώρους δουλειάς. Ωστόσο, «Alles hat ein Ende, nur die Wurst hat zwei» (όλα έχουν ένα τέλος, μόνο το λουκάνικο έχει δύο) λένε οι Γερμανοί.
ΑΥΤΑ συνέβαινα στην Ελλάδα, έναντι της Ευρώπης των «κουτόφραγκων» (που δεν το παίρνεις χαμπάρι πότε προετοιμάζονται για εκλογές). Και σήμερα; Τα ίδια και χειρότερα, από αδράνεια πολιτική και ταχύτητα (κεκτημένη) κομματική. Λες και το κόμμα θα ταΐσει τους έλληνες, πέρα απ’ τους «εργαζόμενους» σ’ αυτά και κάποια κομματόσκυλα.
Η κατάσταση αλλάζει μέρα με τη μέρα και δεν αλλάζει μόνη της. Μας την αλλάζουν οι ξένοι και όχι από φιλελληνισμό κι εμείς στο σταυροδρόμι των επιλογών.
ΚΑΙΡΟΣ για καινούρια και πρωτόγνωρα. Με δημοκρατία. Με πολίτες που υποφέρουν αφόρητα, αλλά και μ’ εκείνους που υποκρίνονται, με τα λεφτά τους στην Ελβετία.
ΞΑΝΑΠΑΜΕ στα κόμματα και τις «συνήθειές τους». Ξεχύθηκαν για άγρα ψήφων, αλλά το καλάθι αδειάζει περίεργα. Σε παραδοσιακές τροχιές και ποντάροντας στο αναλλοίωτο(;) αισθητήριο του έλληνα ψηφοφόρου. Τη μέρα γύρες, το βράδυ απογοήτευση. «Ψηλοί» τη μέρα ανάμεσα σε «αγωνιστές» που σταματάνε τραίνα, κατήφεια για «τα έρμα που ψοφάνε». Με ποσοστά σε καθοδική πορεία που «συνιστά παγκόσμιο φαινόμενο…παραξενιάς» (τι λέτε, κα Καλογεροπούλου του ΣΚΑΪ;).
ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ο έλληνας, αλλά στο βάθος ευφυής. Τον έπιασες στον ύπνο γιατί το’ θελε. Ξύπνησε και τρέχει. Θα τα «κάνει τα χιλιόμετρα». Η ελπίδα τσουλάει σε μονόδρομο. Δυστυχώς.
.jpg)
